یادداشت

می‌توان خشونت‌پرهیز بود و به جای نصیحت به قربانی‌ها به جلاد ایران رو کرد و او را به نام شایسته‌اش فراخواند. می‌توان به جای بی‌کار کردن کسانی همانند اسماعیلیون از آنان قهرمانان آزادی و دادگری آفرید. می‌توان به جای زیدآبادی بودن، موسوی و تاج‌زاده شد…

توضیحِ زیتون: انتشار دو یادداشت در زیتون در خصوص کناره‌گیری احتمالی احمد زیدآبادی از سیاست، در شرایطی که «خبر» جای دیگری‌ست، از سر بی‌مسئولیتی و بی‌توجهی به وضعیت معترضان و  خشونت سرکو‌بگران نیست. زیتون بر این باور است در این

سیاست‌های مدرن‌سازی دو دولت پهلوی -فارغ از جهت‌گیری ما نسبت به آن- این چنین جامعه ایران را به سمت مدرن شدن هدایت نکرد که نفرت از جمهوری اسلامی…

طنین صدای “زن، زندگی، آزادی” و ماندگاری اعتراضات گسترده بی سابقه در ایران که وارد هفته نهم خود شده، همگان را در ایران و جهان غافلگیر کرده است. مایه شگفتی بزرگتر، اینکه برخلاف همه احتمالات، این جنبش آزادی‌خواهانه که نخست

حالا کسی دربارۀ ضرورت حجاب اجباری گلو پاره نمی‌کند. کسی در اعتراض به بدحجابی و بی‌حجابی کفن‌ نمی‌پوشد و امت حزب‌الله به خیابان نمی‌آید. چون حکومت بود و هست که همۀ این دعواها را درست می‌کرد و می‌کند. افسارِ حکمِ شرع، دست حکومت بوده و هست. به مصلحت باشد، متوقفش می‌کند…

۱- اخیراً با یکی از دوستان ایرانی ساکن ایالت پنسیلوانیا درباره انتخابات میان دوره‌ای در امریکا صحبت می‌کردم. می‌گفت به جمهوری‌خواهان رأی داده است. از چرایی این تصمیم که پرسیدم گفت جمهوری‌خواهان «مرد» اند. در مورد دیگر، پس از حمله

به گواه تمامی شواهد، امید به تغییر وضعیت در میان معترضین بالاست. از سویی تداوم اعتراضات که از ویژگی‌های جنبش‌های انقلابی است و در این حرکت نیز مشاهده می‌شود، خود تاییدی بر وجود عنصر امید در این حرکت است…

اگر به چشم امروزی به تاریخ گذشته نظر کنیم و اتهام «زمان‌پریشی» را کنار بگذاریم، می‌توان گفت اولین حقوق بشریِ تاریخ همانا ابراهیم خلیل بوده است. اگر تورات و قرآن را مستند تاریخی بدانیم یا حتی ترکیبی از اسطوره و

در «جنبش زد» که در ایران جاری است، یکی از بدعت‌ها، رواج کلمات و فحش‌های رکیکی است خلاف انتظار و ادب. در تحلیل این پدیده نکات زیر را می‌توان برشماری نمود: ۱.به نظرم ریشه‌های این بی‌اخلاقی‌ها زمانی نهاده شد که

‍ نظام سرکوبگر استبداد دینی به ریاست علی خامنه‌ای مستبد قدرت‌پرست ایران، همچنان ددمنشانه مشغول سرکوب و کشتار مردم انقلابی ایران است؛ از حمله وحشیانه به دانشگاه شریف و ضرب و جرح و دستگیری گسترده دانشجویان شجاع و مقاوم گرفته

این روزها جای یک نفر در میان مردم خیلی خالی است، یک تحلیل‌گر سیاسی با تسلط شگفت‌انگیز بر ابعاد و لایه‌های عمیق اجتماعی. کسی‌که خیابان را حق مردم برای برخورداری از زندگی شرافتمندانه، آزادی و دموکراسی می‌داند. پژوهشگری که بیش

هر دو از مخالفین رژیم شاه بودند، یکی از تبار محمد مصدق و دیگری هوادار آیت‌الله خمینی. اولی از همان اوایل انقلاب از نظم حاکم جدا شد، با سرکوب همراهی نکرد و به اپوزیسیون برآمده از نظام بعد از انقلاب

در رسانه‌ها اظهار نظری از بهزاد نبوی منتشر شد که مهمترین سخنش این بود که خودش از ۸۸ به بعد به جایی رسید که انقلاب کردن اساسا خطاست و در باب جنبش اجتماعی «نسل زد» هم گفت که نمی‌توانیم با

۱- به نحو کلی و کلان، در تحولات سیاسی هر کشوری سه بازیگر عمده حضور همزمان، متقابل و دیالکتیکی دارند: مردم و مخالفان، حکومت مستقر و دولت‌های خارجی. در کنش و واکنش میان این سه عنصر تعیین کننده است که

پنجشنبه حوالی ساعت ۲:۳۰ بعد از ظهر بود که فهمیدم عالیه از زندان به بیمارستان لقمان منتقل شده سریع حرکت کردم به سمت بیمارستان. در ذهنم افکار مختلفی بود می‌دانستم بیمارستان لقمان مخصوص مسمومیت هست. با خودم گفتم شاید گازهای اشک‌آور

آیا راه نجات ایران بازگشت به سلطنت است؟ به نظر صاحب این قلم جواب منفی است و تنها راه نجات تاسیس جمهوریت است. آنچه می‌نویسم قسما مبتنی بر پژوهشی در مورد قوانین اساسی ایران و ترکیه است که این روزها

حکومت همه آنچه از کشتن و زندانی کردن و تجاوز و ترساندن می‌توانسته بهره بگیرد را تا به حال برده است. اما چون نتوانسته مردم را با این ابزار به خانه‌ها برگردانده، آن‌ها را رام کرده در جایگاه رعیتی سر به زیر بنشاند، ابزارش در حال تبدیل شدن به ضد خود است…

وحشیانه‌‌ترین رفتار نیروهای انتظامی و لباس‌شخصی‌های مامور در تظاهرات اخیر، با زنان و دختران جوان بوده است؛ از نحوه دستگیری و با خشونت‌کشاندن آنان در وَن‌های ارشاد و رفتارهای بی‌شرمانهِ آشکار و پنهان گرفته، تا ضربات شدید باتوم و مشت

الف) مدخل سخن: حوادثی در ایران امروز جریان دارد که پیش از هر گونه اظهار نظر در باب آن، باید از چند کار دوری جست: ۱.گرچه این جریانات ادامه تحول‌خواهی و جنبش‌های اجتماعی دست کم تاریخ معاصر ایران است، اما

تحولات اخیر در ایران، یک بار دیگر ژرفای دوقطبی بزرگ سیاسی-اجتماعی و اختلاف در جامعه را آشکار کرد. سالهاست که سخن گفتن از یک جامعهی هم‌دل و هم‌نوایایرانی، لاف گزاف است و آن چه که بر صحنه میبینیم، اجتماعی از

جنبش «زن، زندگی، آزادی» وارد چهارمین هفته ظهور و بروز خیابانی خود شده است؛ جنبشی که ترکی عمیق روی ساختار حقیقی جمهوری اسلامی انداخت و صدای لرزه پایه های آن در سراسر جهان شنیده شد. جان باختن زنده‌یاد مهسا امینی

یکی از اعضای گروه پایداری به تازگی مدعی شد:”مرگ مهسا بهانه است، خود خدا نشانه است” و معنایش این است که ایرانیان قصد نابودی برساخته‌ای را دارند که با عنوان «خدای دهه شصت» شناخته می‌شود؛ خدایی که ستون دینش دروغگویی و خرافات‌پراکنی

مدتی است موجودی به نام «جسم سخت» می‌کوشد میان مردم ایران و حاکمان بسیار عزیز و محترم و دوست‌دار امنیت مردم فاصله بیندازد. مسئولان عزیز ما تمام تلاش خود را می‌کنند تا امنیت مردم را حفظ کنند اما هر قدر

تاریخ جنبش زنان در ایران همواره در یک وضعیت پیچیده و متناقض بسر برده است. زنان ایرانی توانسته­اند تحت اقتدار پدرسالاری و در فضاهای بسته سیاسی و فرهنگی و جداسازی­های جنسیتی دستاوردهایی در حوزه زنان به چنگ آورند. زنان با

اگر سرگذشت خامنه‌ای را از پیش از انقلاب ۵۷ تا رسیدن به رهبری مرور کنیم درمی‌یابیم که راهی که خامنه‌ای در رسیدن به قدرت طی کرده مشابهتی با راهی که دیگر دیکتاتورهای جهان سومی، از قبیل صدام و قذافی و

این روزها اظهار نظر آقای «حسین کچوییان» را در باب اعتراضات اخیر که از تلویزیون هم پخش شد، دیدم و متاسف شدم. اگر او غیر دانشگاهی بود، خیلی جای خرده‌گیری نداشت؛ اگر تحصیلات غیر علوم انسانی داشت هم می‌توانستیم متساهلانه

درآمد در یادداشت پیشین (منتشر شده در تاریخ ۵ مهر ۱۴۰۱ در زیتون) تحلیلی ارائه شد و وفق آن ادعا شد که مراجع دینی و علمای مذهبی شیعی در ایران به دلایلی نمی توانند در کنار مردم قرار بگیرند و