اعتصاب غذای خشک مهدی محمودیان، فعال و زندانی سیاسی ، که در اعتراض به احکام ظالمانه و ناعادلانه قضایی و سرکوب جمهوری اسلامی، در زندان اوین آغاز شده، نقطه‌ای حساس و بحرانی در روند مبارزات ضد دیکتاتوری در ایران است. این تصمیم او نه تنها یک اقدام فردی است، بلکه نمادی از مقاومت در برابر ظلم و بی‌عدالتی‌هایی است که رژیم جمهوری اسلامی سال هاست بر مردم و علی الخصوص فعالین سیاسی مدنی تحمیل کرده است.
حاکمیت جمهوری اسلامی در چند دهه گذشته بارها و بارها نشان داده است که در برابر اعتراضات مردمی هیچ‌گونه نرمشی از خود نشان نمی‌دهد. سرکوب های خونین اعتراضات، اعدام‌های بی‌وقفه، و زندانی کردن فعالین سیاسی مدنی تنها بخشی از اقدامات سیستماتیک این رژیم برای خاموش کردن صدای ملت است. در این میان کسانی هم هستند با وجود سال‌ها زندان و سرکوب ، همچنان در خط مقدم مبارزه باقی مانده اند. اعتراض او، همچون دیگر فعالین سیاسی و مدنی ، در برابر سیستم قضایی غیرمستقل، فرمایشی و نظام حکمرانی سرکوبگر جمهوری اسلامی است که هیچ اراده‌ای برای تغییر رفتار و برقراری عدالت ندارد.
اعتصاب غذا، به ویژه اعتصاب غذای خشک، یکی از شدیدترین اشکال اعتراض در مقابل ظلم و بی عدالتی است. مهدی محمودیان با این اقدام، نشان داده است که دیگر هیچ راهی برای مقابله با این سیستم دیکتاتوری جز از دست دادن جان خود نمی‌بیند. تصمیم او به اعتصاب غذا، که در این اعتصاب حتی داروهای خود را نیز نمی‌خورد، به وضوح نشان‌دهنده عمق فاجعه است. این تصمیم نمادی از مصیبت‌هایی است که بر گرده فعالین سیاسی اجتماعی در ایران افتاده، و پیامی به جامعه جهانی می‌فرستد که در ایران تحت حاکمیت جمهوری اسلامی، زندگی انسان‌ها هیچ ارزشی ندارد.
در چنین شرایطی، پرسش اصلی این است که مسئولیت ما به عنوان فعالین سیاسی، اجتماعی، و فرهنگی در برابر چنین اقداماتی چیست؟ وقتی که یک انسان در مقابل دستگاه سرکوب یک رژیم مستبد تصمیم به فدای جان خود می‌گیرد، وظیفه ما چیست؟ بی‌عملی در برابر این بحران ها حتی فراتر از همدستی با ظلم و ستم است.
ما نباید اجازه دهیم که این انسان های شجاع و مقاوم در شرایط های بحرانی تنها بمانند. فعالین سیاسی و اجتماعی باید در کنار یکدیگر برای نجات جان او و همه زندانیان سیاسی تلاش کنند. این مبارزه تنها مربوط به مهدی محمودیان نیست؛ این مبارزه‌ای است برای آزادی همه زندانیان سیاسی، برای آزادی بیان، و برای مبارزه با سرکوب. تاریخ همیشه به کسانی که در برابر ظلم ایستاده‌اند نگاه خواهد کرد. این لحظه‌ای است که باید نشان دهیم که در برابر ظلم و ستم سر خم نمی‌کنیم.
۱۷ بهمن ۱۴۰۳
