یونیسف اعلام داشته که فقط با اختصاص پنج دلار برای هرکودک می‌توان جان ۹۰ درصد از کودکانی را که سالانه می‌میرند، نجات داد و برای بهبود چشم‌گیر زندگی کودکان، کافی است که فقط مبلغ ۶ هفته بودجه‌ی تسلیحاتی جهان هزینه آنها شود.
در ایران اما علاوه بر مشکلات فرا‌گیر جهانی بر سر راە رشد طبیعی کودک، مدارس برای کودکان بعضا به یکی از ناامن‌ترین محیط در جامعه تبدیل شده‌اند به‌گونه‌ای که هر از گاهی کودک مدرسه طعمه حریق می‌شود (شین‌آباد پیرانشهر) یا روی مین می‌رود ( نشکاش مریوان) و یا دیواری بر سرش آوار می‌شود ( گرماشسنندج). اگر هم حادثه‌‌ی جانسوزی از سر خوش‌اقبالی پیشنیاید، یکی از اولیای مدرسه به قصد جبران مافات میل به آزار جنسی کودک می‌کند (مدرسه غرب تهران).
دوستانی که شغل دائمی‌شان توجیه‌کردن بی‌تدبیری مسئولان نظام و سلب مسولیت از کارگزاران حکومتی است این‌بار چه توجیهی دارند در مورد اینکه در روز جهانی کودک در ایران (۸ اکتبر) دیوار مدرسه‌ای بر سر کودک دانش‌آموزی آوار می‌شود و جانش را می‌گیرد؛ سیاه‌نمایی نظام است؟! دست‌های ناپاک خارجی در کار است؟! یا عوامل ضدانقلاب خرابکاری کرده‌اند؟!
گاها ادعا می‌شود؛ این‌گونه حوادث به نسبت جمعیت دانش‌آموزی ایران طبیعی است. لیکن مرگ یا آزار کودک بر اثر قصور انسانی ناشی از عملکرد دولت‌ها به‌هیچ عنوان توجیه‌پذیر نیست و سالب مسئولیت از مدیران آموزشی و اجرایی نمی‌گردد. اگر در یکی از این حوادث برای مثال حادثه آتش‌سوزی مدرسه شین‌آباد، از مدیر مدرسه تا وزیر آموزش و پرورش پایشان به دادگاه (دیوان عدالت اداری) باز می‌شد و تاوان بی‌خردی و بی‌لیاقتی را پس می‌دادند شاید درس عبرتی می‌شدند برای همکاران‌شان و امروز شاهد مرگ «دنیا ویسی» زیرآوار حماقت مدیران و مسئولان آموزشی در کردستان نبودیم.
نهادهای مردمی و فعالان جامعه مدنی وظیفه دارند محیط‌های ناامن و مسئولان یا اولیای کودک‌آزار را شناسایی و به جامعه معرفی کنند تا از ادامه فعالیت آنها جلوگیری شود. کشورهایی توانسته‌اند به رفاه و توسعه دست یابند که علاوه بر تدوین متد و محتوای آموزشی مفید، محیطی امن برای کودک به‌عنوان آینده‌ساز جامعه فراهم کرده باشند. به این منظورغفلت از این موضوع مهم یعنی تامین امنیت کودک، می‌تواند بقای جامعه را به خطر اندازد.
