زیتون – باوجود تمام تلاش‌های جمهوری اسلامی برای متوقف کردن اعتراض‌های مردمی، این جنبش هر روز گسترده‌تر می‌شود و اقشار و اصناف بیشتری را در بر می‌گیرد.
اعتصابات سراسری که همواره یکی از درخواست‌های اصلی معترضان از روزهای ابتدایی این خیزش بوده است، تاکنون در نقاط و به روش‌های مختلف انجام شده است؛ یک روز بازاریان کردستان دست از کار می‌کشند و روز دیگر کاسبان مشهد و قزوین. یک روز معلمان از به کلاس رفتن خودداری می کنند و روزی دگر دانشجویان.
در روزهای اخیر نیز برخی واحدهای تولیدی به صف اعتصاب کنندگان در سراسر کشور پیوستند.
کارگران و کارکنان شرکت ذوب آهن اصفهان از جمله این گروه هستند و خواست آنها تحقق وعده‌های مسئولان در مورد افزایش دستمزدهایشان است. آنها پیشتر نیز برای رسیدن به خواسته‌های قانونی‌شان در روزهای ۲۴ و ۲۵ آبان دست به اعتصاب زده
بودند.
کارگران شرکت صنعتی تولیدی «مرتب»، شرکت خودروسازی سیف‌‌خودرو، شرکت تولیدی سرماآفرین و شرکت لوازم خانگی پارس نیز از جمله شرکت‌های دیگری بودند که روز شنبه شاهد اعتصاب کارگران خود بودند.
مقامات جمهوری اسلامی معمولا در واکنش به اخبار اعتصابات یا از اساس آن را نفی می‌کنند یا آنها را نتیجه «تهدید اغتشاشگران» می‌خوانند. به طور کلی اعتراضات کارگری در ایران به سرعت جنبه سیاسی پیدا می کنند چون خواسته‌های کارگران همواره فراتر از نیازهای صنفی و شامل مسائل بزرگتر اجتماعی است. این در حالی است که تجربه سال‌های گذشته نشان داده است که حکومت تحمل کوچکترین انتقاد و اعتراضی به مشکلات اجتماعی – که اغلب خود مسئول بوجود آمدنشان هست – ندارد.
در همین حال و همزمان با اعتصاب کارگران، رانندگان و کامیونداران نیز در بسیاری از نقاط کشور اعتصاب کردند.
در پی انتشار فراخوان‌ها برای اعتصاب سراسری این صنف در روز ۶ آذر و براساس ویدیوهای منتشر شده در فضای مجازی بسیاری از کامیونداران و رانندگان یکشنبه در کاشان، اصفهان، قزوین و بندرعباس دست از کار کشیدند.
اهمیت اعتصاب کامیونداران و رانندگان از آنجایی است که هرگونه اختلال در شبکه حمل و نقل کالاهای اساسی می تواند ضربه سنگینی به اقتصاد حکومت بزند؛ اقتصادی که حتی پیش از شروع اعتراض‌ها و اعتصابات بسیار بیمار و شکننده بود.
در یکی از تصاویری که در شبکه‌های اجتماعی منتشر شده، یکی از کامیونداران از ارسال پیامک به رانندگان کامیون می گوید. در این پیام با وعده دریافت سوخت ترمیمی، از رانندگان درخواست شده تا برای حمل کالاهای اساسی به بنادر بروند.
این راننده کامیون می‌گوید: «ما نمیریم بار بیاریم، بچه‌های تیم ملی و نماینده‌های مجلس رو بفرستین براتون بار بیارند. ما کار نمی کنیم.»
حکومت به خوبی به این حقیقت آگاه است که ادامه اعتصاب بخش تولیدی و – حتی مهم‌تر از آن – کامیونداران می‌تواند در سرنوشت سیاسی‌اش بسیار تاثیرگذار باشد.
کمبود کالاهای اساسی به معنای نارضایتی بیشتر مردمی است که حدود هفتاد روز با وجود کشتار و سرکوب گسترده به خیابان‌ها آمده‌اند و علیه ناعدالتی‌ها شعار داده‌اند. و براساس آنچه از شواهد برمی‌آید به نظر نمی‌رسد جمهوری اسلامی در این برهه روشی جز تطمیع و تهدید مخالفان و اعتصاب‌کنندگان داشته‌باشد؛ روشی که تاکنون بی‌نتیجه بوده و در ادامه تنها باعث افزایش نارضایتی‌ها خواهد شد.
