یک پاسخ

1. ” معتقدم هرنوع از استقرار وتشکیل و جمع آوری مالکیت های خصوصی زمین ، سرمایه، کارخانه ، و آنچه که آدمی را با افساری پیرامون خود میبندد ومحدود میکند ، بزرگترین وتلخترین اشتباه زندگی بشر امروزیست ، آزادگی وآزاد اندیشی وآزادانه زیستن میسر نخواهد شد مگر خود را از قید مکان وزمان ومادیات که نگهداری وافزایش می‌طلبند برهانی ، حتی اگر یک بار آرزو کردی که ایکاش اینک در دامنه فلان کوه ، ساحل فلان دریا، برکه ای در جنگل فلان سرزمین باشی و نتوانی به واسطه قید و بند کار ، نگهداری خانواده ومراقبت از املاک و دارایی‌ اتان به آن آرزو جامه عمل بپوشانی بدان که عمرت را به فنا داده ای و بهره ای از آزادی نبرده ای ، غبطه خواهی خورد به حال درویشان دوره گرد ، کولی های بی جا ومکان، کوچ نشینان همواره شاد ، پرستوهای درحال کوچ ،
   . به کجا چنین شتابان ، گون از نسیم پرسید؟
   هوس سفر نداری ؟ ز غبار این بیابان؟
   همه شوق سفرم … اما …. اما … چه کنم که بسته پایم ؟
   نباید در جایی ریشه دواند ، نباید آرزوها ، و روئیایت را با دست نا چار خود به خاک ساکن سپرد …. بسته پا و کوتاه دست و زنجیر به گردن و محدود نباشیم دنیا در حال حرکت و جنبش وگردش است ما نیز ذره های درون این گردونیم …. گاهی باید ولگرد( گرال) بود … من همان گر ال دنیا های کوچک خویشتنم … ”
   نریمان تهرانی…..

دیدگاه‌ها بسته‌اند.