حافظ و فقیه

محمد رهبر

برای شناخت حافظ لازم بود تا حکومت فقیهان و دولتِ شیخان را درک کنیم و می‌توان گفت آنچه امروز، عامه ایرانیانِ دین‌زده از این بیت حافظ می‌فهمند که:

ما شیخ و واعظ کمتر شناسیم / یا جام باده یا قصه کوتاه، مرحوم محمد معین که پیش از انقلاب درگذشت، به این وضوح درک نمی‌کرد. اما انصافا شناخت حافظ به این هزینه و خسارت جمهوری اسلامی، نمی‌ارزید.

حافظ یک قصه‌گوست و در این نزدیکِ پانصد غزل، درست مثل قصه‌های مدرن، شخصیت‌پردازی کرده است. باد صبا خبر از نفسِ دوست می‌آرد و پیر مغان بر فراز آتشکده‌ی دل که شعله‌اش جاودان است، ایستاده و مثل فانوس دریایی در این گرداب هائل، کوکب هدایت است.

«می» این آب حیات در سه نقش بازی می‌کند، هم شراب تلخ است که مردافکن است و هم می نابِ عشق الست است که ملائک بر خاک آدم می‌زنند و هم یک استعاره شاعرانه، وقتی خورشیدِ می ز مشرق ساغر طلوع می‌کند و رند عافیت‌سوز ما مست از هر سه شراب است.

دیوان حافظ، داستان یک شهر است، شیراز و شاعرِ ما دعاگوی این سروستان که خدایا میان این همه سموم که بر طرفِ چمن می گذرد، از زوال نگاه‌دارش.

حافظ، شاعری اجتماعی است و هر چه بر سر شهر و مردم و حکومتش می‌رود در شعرش پژواک دارد. از همین است که غزل حافظ را همین خُلق و خوی شهر ساخته است. شیرازی که آمیخته است با هزار گناه و ریا، شیرازی که شیرازه گم کرده و در یک بی‌معنایی هویتی هم تردید به هر چه امر ماورایی است به جان آدم‌هایش چنگ انداخته و هم سرشار از خرافات و لاطائلات است.

اما در این فضای دهشتناک که در آفاق امیدی نیست و مزاج دهر تبه شده است باز هم حافظ چنان دل‌بسته این شهر است که حاضر نیست یک دم از شیراز بیرون برود و مهاجرت کند و می‌دانیم که دعوت هند را رد کرد و هیچ‌جا شیراز نشد.

شاید زبان ایهام و طنزناک حافظ انعکاس هنرمندانه ریا و طبع طربناک اهالی شهر است که در بلور غزل حافظ نقش بسته است. هیچ‌کس خودش نیست و همه نقاب زده‌اند پس چرا شعر حافظ هزار تو و چهره در چهره نباشد. همه ریا می‌کنند و حافظ هم، فرقش این است که عذاب وجدان حافظ در شعرش پیداست:

حافظ‌ام در مجلسی دردی‌کش‌ام در محفلی / بنگر این بازی که با خلق صنعت می‌کنم

اما ریشه این ریاکاری و بحران هویت را باید در مبلغان سخت خوی دین یافت. دین مثل سفره‌ای پهن است و بر سرش فقیه و شیخ و مفتی و واعظ و زاهد نشسته‌اند و همه این موجودات، نقش‌های بد و اهریمنی در شعر حافظ دارند.

آنقدر این موجودات دین‌فروشی کرده‌اند و چنان از دین گرزی ساخته‌اند و بر سر مردم کوبیده‌اند و چنان ظاهر و باطن‌شان دوگانه است که اخلاق اجتماعی که آن روزگار متکی بر دین بود، سرگیجه گرفته است.

بیراه نیست که در دیوان حافظ به رغم سنت ادبی شاعران مسلمان، مدحی از پیامبر و خلفا و دعوت به دینداری مصطلح نمی‌بینیم. رند شیراز، ادبیات دینی را اخلاقی نمی‌داند:

حافظا می خور و رندی‌کن و خوش‌باش ولی / دام تزویر مکن چون دگران قرآن را

شیراز از پنجره خانهی عبید

برای درک آنچه در شیراز می‌گذشته و نسبت غریبی که آن حال و هوا با اوضاع امروز ما دارد، ناگزیریم سری بزنیم به خانه عبید زاکانی و شهر را از پنجره‌ی این قزوینی مقیم شیراز ببینیم. می‌دانیم که حافظ و عبید هم دوره بوده‌اند و هر دو به قصر شاه شیخ ابواسحاق راه داشته‌اند و مدح حاکم شادنوش شهر می گفته‌اند و بی‌تردید با هم مراوده داشته‌اند. دکتر محجوب که کلیات عبید را تصحیح کرده است از قوافی مشترک برخی از اشعار حافظ و عبید حدس زده که این دو از هم متاثر هم بوده‌اند و بگذریم که نوعی امساک از نام بردن و آشنایی دادن در قدمای ما بوده است که اتفاقا به ما هم ارث رسیده است.

باری، عبید در اخلاق الاشراف و رساله دلگشا، جامعه‌ای را به تصویر می‌کشد که اخلاق در آن وارونه شده است. نگاه کنید:

«تا توانید سخن حق نگویید تا بر دلها گران مشوید و مردم بی سبب از شما نرنجند. مسخرگی و قوادی و دف زنی و غمازی و گواهی به دروغ دادن و دین به دنیا فروختن و کفران نعمت پیشه سازیذ تا پیش بزرگان و پادشاهان عزیز باشید و از عمر برخوردار باشید.»

وضع مهلک اخلاقی چنان است که در طنز واقع‌نمایِ عبید، پدر پسر را تهدید می‌کند که اگر نخواهی در بازار راه و رسم کسب مال را یاد بگیری تو را به مکتب می‌نویسم تا درس بخوانی و به هیچ‌جا نرسی. از زبان خود عبید بشنویم بهتر است:

«بزرگ‌زاده‌ای ایثاری به درویشی کرد، پدر خبر دار شد و توبیخ‌اش کرد، پسر گفت من در کتاب‌ها خوانده‌ام ایثار باید کرد، پدر گفت آن اشتباه در کتابت بوده، انبار باید کرد. ندیدی که همه بزرگان انبارداری می‌کنند.»

طنز عبید به شیخ و فقیه و واعظ که می‌رسد، تند می‌شود و خشونتی در این گفتار پیداست که آدمی را هراسناک می‌کند، یعنی که مردمان چه نفرتی داشته‌اند از اولیای دین که همیشه وردشان یاد خدا بوده و کارشان ابلیس وار. این جماعت جز خرافات و گریز از عقل یاد مردم نمی‌دادند.

حکایت عبید را ببینید که چه طورحواله مشکلات به قسمت و تقدیر و دعا را ریشخند می‌کند:

«خُورجین کسی به سرقت رفت و جامه‌هایش در آن بود، گفتندش باید تا سوره یاسین بخوانی  و به خدا پناه بری. گفت تمام قرآن یک‌جا در خورجین بود.»

ریاکاری دین معاشان و انحطاط اخلاقی جامعه کار را به جایی می‌رساند که عبید با سپر طنز و شاید با تهوری که از خاصیت شراب بر می‌خیزد، می‌گوید:

شراب‌خوارم و نراد و رند و شاهد باز/ مرا ز دست هنرهای خویشتن فریاد

زننگ خرقه و تسبیح و زهد در رنجم/ که هر یکی به دگرگونه داردم ناشاد

نفرت عبید از کاسبان دین گاه به کُشت و کشتار هم می‌رسد و این قابل تامل است چرا که امروز هم نفرت پنهان و سوزناکی از روحانیون را می‌توان در جامعه ایرانی دید که خدا کند به خون کشیده نشود:

ای شیخ سرت ز تن جدا می‌خواهم/ جانت هدف تیر بلا می‌خواهم

بی مزد و طمع خدای داناست که من / مرگت به تضرع از خدا می‌خواهم

اگر فقیه نصیحت کند

شیراز هم مثل روزگار ما دوران شاه داشته است. شاه شیخ ابواسحاق که ذکر خیرش در شعر حافظ بسیار است. حاکم خوش‌گذران شهر بود که به آبادانی شهر می‌کوشید و هنرمندان و شاعران مقیم قصرش بودند و خاطره مهمانی‌ها و رقص‌ها و شادنوشی‌های دورانش در خاطرات جوانی حافظ ثبت است. البته در زیر پوست شهر فقهیان و شیخان و اوقاف خواران هم به کار خود مشغول بودند و گمان نمی‌رود از این محبوبیت شاه شیخ ابواسحاق خرسند می‌بودند.

این ابواسحاق البته سرِ کشورگشایی هم داشته و بارها به کرمان و یزد و مقر امیر مبارزالدین لشگر کشید و همیشه هم ناکام ماند. عاقبت هم امیر مبارزالدین حمله‌ای به شیراز کرد و دولت ابوسحاق، مستعجل شد.

حکمرانی امیر مبارزالدین تیر خلاص و انحطاط کامل اخلاقی شهر بود. اگر در دوران بواسحاقی، آزادی اجتماعی بر قرار بود و مسجد و میخانه اختیاری، با ظهور امیرمبارزالدین یک‌باره گشت ارشاد راه افتاد و ظواهر دین اجباری شد.

محتسبان در شیراز می‌گشتند و میخانه می‌بستند و خلایق را شلاق می‌زدند. کاملا این اوضاع را درک می‌کنیم و می‌دانیم که دوران امیرمبارزالدین، بهشت فقیهان شده بود چرا که هر جا پای اجبار دینی است این طایفه به میان می‌آیند تا دین خدا را به بشریت حقنه کنند و همه را به زور به بهشت برند.

هر چه هست این نیز گذشت و امیر در کودتای پسرش، مخلوع شد و شاه شجاع چشم پدر را کور کرد و زندانی‌اش ساخت اما هیچ‌کس به شاه شجاع خرده نگرفت که چرا با پدر چنین کردی . گویا وقتی سلطانی آزادی و اختیار را از آدمی می‌گیرد، نابودی‌اش اخلاقی می‌شود و حسرتی ندارد و حافظ روز پس از رفتن سلطنت اسلامی ِامیرمبارزالدین، شادمانه سرود: زهاتف غیبم رسید مژه به گوش/ که دور شاه شجاع است می دلیر بنوش

از تاریخ هفتصد سال پیش بگذریم و به این فکر کنیم که چرا فقه و فقیه این همه آزردگی و نفرت می‌آورد. حافظ می‌گوید که فقیهان چنان خشک مغز شده‌اند که لطافت زندگی را در نمی‌یابند. چه می‌دانند که عشق چیست و چه لذتی است در نظاره‌ی روی ِزیبا.

فقیه چشمش فرومانده بر انگشت اشاره و از ماه غافل است و این تازه وقتی است که بد طینت نباشد، آنگاه که فقه و شهوت با هم آمیزد، دیگر هیچ نمی‌فهمد حکم می‌دهد و خون حلال می‌کند و مال اوقاف می‌خورد و عاقبت یاد خدا را در دل مردم می‌کُشد.

حسن ختام ما هم این غزل پیرانه‌سر حافظ در روز حافظ که فقیه را هم نواخته است، شاید نام این غزل را آزادی بگذاریم بد نباشد، شاعر می‌خواهد از برون و درون رها شود و در این حس و حال معنوی، شبستان مسجد را از فقیه باز می‌ستاند:

ز در درآ و شبستان ما منور کن
هوای مجلس روحانیان معطر کن

اگر فقیه نصیحت کند که عشق مباز
پیاله‌ای بدهش گو دماغ را تر کن

به چشم و ابروی جانان سپرده‌ام دل و جان
بیا بیا و تماشای طاق و منظر کن

ستاره شب هجران نمی‌فشاند نور
به بام قصر برآ و چراغ مه برکن

بگو به خازن جنت که خاک این مجلس
به تحفه بر سوی فردوس و عود مجمر کن

از این مزوجه و خرقه نیک در تنگم
به یک کرشمه صوفی وشم قلندر کن

چو شاهدان چمن زیردست حسن تواند
کرشمه بر سمن و جلوه بر صنوبر کن

فضول نفس حکایت بسی کند ساقی
تو کار خود مده از دست و می به ساغر کن

حجاب دیده ادراک شد شعاع جمال
بیا و خرگه خورشید را منور کن

طمع به قند وصال تو حد ما نبود
حوالتم به لب لعل همچو شکر کن

لب پیاله ببوس آنگهی به مستان ده
بدین دقیقه دماغ معاشران تر کن

پس از ملازمت عیش و عشق مه رویان
ز کارها که کنی شعر حافظ از بر کن

تلگرام
توییتر
فیس بوک
واتزاپ

7 پاسخ

  1. بعضی دوستان هنوز از فحاشی به روحانیون و اهل دین خسته نشده اند! دین و دینداری فقط در انحصار آخوند های دولتی و حکومتی نیست!
    شیخ حسینعلی منتظری و طالقانی و مطهری و مجتهد شبستری و کدیور و … و … اخوند بوده اند. بعضی روشنفکران و اساتید مهم مثل دکتر محمد رضا شفیعی کدکنی و یا استاد محمد رضا حکیمی آخوند بوده اند!
    البته تاجران و بازرگانان دین هم داشته و داریم.
    اما اصل مشکل در جهل است و نه لباس و عمامه!
    پرداختن زیادی به اخوند و عمامه نوعی آخوندی گری مذموم است.
    دین و معنویت و زهد و بندگی واقعی خداوند و خدمت به خلق، همراه با رد و نقض ریاکاران و دکانداران دین هدف اصلی حافظ بوده است.
    حافظ را تحریف نکنید وبا اغراض سیاسی و سطحی اندیشی مشکلات اجتماعی و فرهنگی نیالائید!
    مشکلات مردم ایران در پوزیسیون و اپوزیسیون فرهنگی است. مهم تر از همه صداقت و پرهیز از ریاست. چه با سواد و چه بیسواد. چه استاد و چه شاگرد. چه آخوند و چه ضد آخوند و روشنفکر!
    با یادکرد حافظ مرام حافظ را زنده کنید و نه حرف های سیاسی تکراری را بازسازی کنید و کنیم.

  2. مطلب جالب و بجایی بود از جتاب رهبر به مناسبت زادروز حافظ بزرگ که یکی از چکادهای بلند شعر و چکامه ایران است و خواهد بود. اما پرسش اینجاست: در حالی که حکایت سیطره شیخ و فقیه در آن روزگار ۷۰۰ سال پیش نه فقط در ایران، که در اروپا نیز امری عادی و حتا جایز بود، چرا ایران ما هنوز پس از گذر هفت سده اسیر این قشر مرتجع و یاوه گو مانده است؟ چرا اکثریت بزرگی از مردم ایران همچنان سر مهر با این بیخردان، بی هنران داشته تا جایی که چهل سال پیش با فراغ بال و رضای خاطر همچون طفلی صغیر، تن به قیمومت این جماعت بیوطن داده و اکنون “سوگ عزای” خودرا “به ماتم نشسته” و کاسه چه کنم به دست گرفته است؟ آیا ما ایرانیان در این ۷ قرن،به ویژه در یک قرن اخیر، “همچنان دوره می کرده ایم شب را و روز را، هنوز را”؟

  3. با سلام متن خیلی زیبا و در خور توجه بود همیشه ما آدمها اسیر سالوس و ریا بوده ایم بیاد آوردم داستان سمفونی کلیسائی را

  4. با عرض سلام و ارادت و امتنان از نوشته شما. حدود ۴۰ سال پیش با روحانی‌ جوانی آشنا شدم. ایشان به من گفت که طرز تفکر روحانیت جدید کاملا عوض شده و دیگر دنبال تحقیق بین شک۲ و ۳ نیستند بلکه با علم مدرن پژوهش میکنند. شب این مطلب را با مرحوم پدرم در میان گذاشتم. ایشان که مردی فاضل و دنیا دیده بود گفت، پسر جان: از این کتاب، از این دین، و از این لباس هیچ فضیلتی بیرون نمی آید. کما آنکه دیدم، فقیه زمان ما ، همان مقز پوسیده فقیه ۷۰۰ سال پیش را دارد.

  5. قلمتان زیباست جناب رهبر. زیبائی از عالم قدس است پس برش ما احترامات فراوان باد. اما آیا فکر نمیکنید نفرت و خشم حافظ از فقها بخشی نیز به همان نفرتی برمیگردد که روشنفکران هر عصر از منادیان مذهب داشته اند؟ در همه ادیان همینطور است. روشنفکر هر چیز و هر کسی را که بخواهد قواعد تعین کند بخصوص مانع کامروائی بی حد و مرز شود، دشمن میدارد.نوعی نارسیسیزم کودکانه در این روشنفکران هست بخصوص اگر هنرمند هم باشند، جای اما و اگر برای کامرانی های خود تحمل ندارند. زمان نفرت مردم از فقها اگر بخاط حکومت اسلامی، امروز ایت، چرا نگاهی به زمان پهلوی نمی اندازید؟ نفرت مکتوب به فقها و علمای دین که آخوند خطاب میشدند از سوی جامعه هنرمندان و روشنفکران بودند. انصاف باید داشت که در میان اهل دین نیز آدمهای خوب زیاد هست. اما در اینکه دین نباید قدرت سیاسی را به دست بگیرد، تردیدی نیست.

  6. حضرت حافظ صوفی و استاد مطلق تحلیل و تدبر در قرآن مجید بودند.جناب مولانا نیز همانطور.این بزرگمردان همگی از عظمای تصوف و عرفان بوده اند و معنای حقیقی و نهائی تدین و خداباوری را ادراک نموده بودند.نکته جالب این است هردوی این بزرگواران هر چه بیشتر در بحر تدین غور کردند از سیستم آخوندیسم جدا شده و بیشتر دریافتند که دین با کاسبکاران دین دو دنیای کاملا مجزا هستند.ایکاش امروزه نیز جوانان و میانسالان جامعه ما درک کنند که نباید افعال منحوس ملایان حکومتی و آنانی که در پی نان خوردن از کنار دین هستند را بپای اصل و اساس دین و آیین نوشت

دیدگاه‌ها بسته‌اند.

رسانه‌های گوناگون و برخی “کارشناسان” در تحلیل سیاست‌های آینده ترامپ در قبال حاکمیت ولایی، به‌طور مکرر از مفهوم “فشار حداکثری” (Maximum Pressure) استفاده می‌کنند. این اصطلاح شاید برای ایجاد هیجان سیاسی و عوام‌فریبی رسانه‌ای کاربرد

ادامه »

حدود هفده سال پیش و در زمان جدی شدن بحران هسته‌ای، در تحریریه روزنامه بحثی جدی میان من و یکی از همکاران و دوستان

ادامه »

بی‌شک وجود سکولاریسم آمرانه یا فرمایشی که توسط پهلوی‌ها در ایران برقرار‌شد تاثیر مهمی در شکل گیری و حمایت گسترده

ادامه »