سعید حجاریان

اخیرا در پی ورود هیأت عالی مجمع تشخیص مصلحت نظام* به امر نظارت بر سیاست‌های کلی نظام، بحث‌هایی میان صاحبنظران درگرفت. مشکل از آنجا آغاز

در روابط بین‌الملل، آنچه حاکم است، قدرت است و آنکه قدرت بیشتری دارد، می‌تواند مقاصد خود را بهتر پیش براند. یکی از راه‌های ایجاد امنیت

چندی پیش خبری مبنی بر درگیری حامیان «یمانی» در تربت حیدریه منتشر شد. سپس شاهد بودیم، در برخی دیگر از مناطق کشور مانند خوزستان و

پس از خروج یکجانبه آمریکا از برجام و البته حسب مواردی دیگر که در گذشته رخ داده است، پرسشی در اذهان به وجود آمده و

درباره زلزله کرمانشاه و علل وقوع آن تا به امروز نکات فراوانی گفته شده است. در میان مجموعه اظهارنظرها با مواردی مواجه شدیم که علت

آقای ابوالحسن نجفی در کتاب مستطاب «غلط ننویسم» بحث مستوفایی کرده‌ و توضیح‌ داده‌اند که املاء واژه «سیاست‌گذاری» درست و «سیاست‌گزاری» نادرست است. خوانندگان برای

این روزها در میان اخبار با دو رویداد مهم روبه‌رو هستیم. اولین آن‌ها جشن‌های هفتادمین سال استقلال پاکستان‌ از هند است و دیگری فراخوان مسعود

پیش و پس از انتخابات اردیبهشت ۱۳۹۶ شاهد چند رخداد بودیم که هر کدام به‌تنهایی و یا در کنار هم می‌توانند به مبنایی برای تحلیل‌‌های

سعید حجاریان نامی آشنا در تاریخ سیاسی ایران است. دیر زمانی است او را مغز متفکر اصلاحات می‌­دانند. او بیان می‌­کند که بخشی از جنبش

چرا یک نماینده مجلس باید خود را وقف امور محلی کند؟ نماینده مجلس در واقع نماینده ملی است و باید در سطح ملی کار کند نه در سطح منطقه. نماینده مجلس، نماینده کل ملت است نه اینکه فقط نماینده یک حوزه باشد و برای کل مردم تصمیم می‌گیرد. حوزه‌ها برای خودشان فرماندار و استاندار و شورای شهر دارند. سطح کاری و وظیفه نمایندگی بالاتر از این امور محلی است. چرا نماینده‌ای که باید در سطح کلان کار کند و تصمیمات ملی برای کل کشور بگیرد وقتش را صرف اموری مثل آسفالت کردن فلان خیابان در فلان شهر یا ساخت فلان مرکز فرهنگی یا تفریحی کند.

پنج سال دیگر با حلول سال نو هجری خورشیدی، وارد قرن پانزدهم خواهیم شد. آیا برای آن روز تمهیدی اندیشیده‌ایم؟ فرانسوی‌ها برای برگزاری جشن‌های دویستمین