یادداشت

این نوشته درباره نامه آن سی نفر به حضرت ترامپ نیست و نیز قصد مرثیه‌خوانی بر بینوایانی که در گور زندگی را می‌میرند، ندارد اما برای این‌که ممکن است تا انتشار این چند کلمه، وقایع از حافظه کوتاه مدتِ  ایرانی

انتشار یک نامه سرگشاده ۳۰ نفره به آقای ترامپ و واکنش گسترده و صریحِ بی‌شماری از فعالان مدنی وسیاسی کشور به آن، مجالی نادر است برای شناخت بهتر حال و هوا و سمت‌‌وسوی تحول فکری و سیاسی جامعه فعالین ایرانی.

تلاش تکراری و ملال‌آور تندروها در حمله به سران جنبش سبز، به بهانه‌ی فرارسیدن سالگرد راهپیمایی حکومتی ۹ دی و  نیز دیدار اخیر سیدهادی خامنه‌ای با فرزندان میرحسین موسوی و نقد وی به کسانی که «به اسم رفع حصر از

نوشتن نامه به ترامپ که هنوز هیچ بخشی از سیاست خارجی‌اش معلوم نیست، شبهه‌‌ی افتادن در بازی سعودی‌ها را به ذهن متبادر می‌سازد. البته هر قدر اوضاع پر تنش‌تر و نا آرام باشد بی‌تردید برادران سپاه و هزاران شرکت وابسته آنها سود خواهند برد و مردم با آموزش و تغذیه و آرامش و بهداشت و فرهنگ کمتر و اعصاب خردتر بازنده خواهند بود

ربط دادن جنایات داعش و اتفاقات سن برناردینو و بروکسل و اورلاندو و شارلی ابدو به ایران و دادن آدرس خانه مردم ایران به آمریکا و تقاضای تحریم و جنگ فقط از عهده کسانی برمی‌آید که هیچ تعهدی در قبال مردم ایران ندارند…

فراکسیون ترک زبانان در شرایطی تشکیل شده است که از آزادی احزاب به خصوص احزاب محلی خبری نیست . با وجودی که راه حل طبیعی تشکیل فراکسیون های قومی در مجلس نیست٬ این ابزار، می تواند درغیاب حزب، همان کار

پس از علی مطهری، اصول‌گرای مستقل، محمود صادقی، نماینده مردم تهران در مجلس دهم، از معدود نمایندگان مجلس است که شفافیت سیاسی، پیشه کرده و در انجام وظیفه نظارتی خود جدی به نظر می‌رسد. اما، تنهایی این نماینده مجلس، مناسبات

سخن گفتن از «جامعه مدنی» و تقویت آن، بازی با واژه‌ها و سخن گفتن از امری انتزاعی نیست؛ می‌توان در عالم واقع، و در روند کنشگری فعال و خلاق اجتماعی، با بهره جستن از فرصت‌های دراختیار، برای کاستن از درد و رنج هموطنان اقدام کرد و برای جان گرفتن جامعه مدنی و نیروی اجتماعی حامی گذار دموکراتیک نیز گام‌های عملی و انضمامی برداشت

سکوت دو رئیس قبلی قوه قضاییه در مورد این ۶۳ حساب و میلیاردها تومان پول بلاتکلیف، فقط ابهام این اتهام را بیشتر می‌کند. در حالی‌که اگر یزدی و شاهرودی تایید می‌کردند که قبل از صادق لاریجانی هم به عنوان یک راه فرار نسبتا قانونی، پول‌های بلاتکلیف به حساب‌هایی به نام شخص آنها یا رئیس قوه قضاییه وقت واریز می‌شده است، اتهام سوء‌استفاده از این اموال به سطح شلختگی اداری مالی تنزل می‌یافت.

« باکره ای؟ از تمام مواضع؟»، این سئوال را بسیاری از زندانیان زن سیاسی در بازجوئی‌ها شنیده‌اند. اسفند سال ۸۸ در دقایقی که در راهروهای بند ۲۰۹ زندان اوین باید سرپا و رو به دیوار می‌ایستادم تا به گفته بازجو،

در آستانه آخرین ۱۶ آذر دولت تدبیر و امید، وقت آن فرا رسیده تا از امیدهای بر باد رفته،تدبیرهای عمل‌نشده و کلیدهای شکسته در قفل‌ها بگویم؛ وقت آن‌که از شعارها و قول‌هایی گفته شود که نسیم تحقق هنوز بر بسیاری از آنان وزیدن نگرفته. حرف‌هایی که جز امروز وقت دیگری برای‌گفتن آنها مغتنم نیست.

نیم‌سال مانده به پایان دوران ریاست جمهوری، حسن روحانی در آخرین سخنرانی خود به‌مناسبت روز دانشجو، بار دیگر بر «برجام» تمرکز کرد و کوشید بی‌اعتنا به خواست بخش مهمی از دانشجویان، بیشتر از دستاوردهای اقتصادی دولت خود بگوید. طرفه آن‌که

گفت‌وگوهای حسین دهباشی با شخصیت‌ها در مجموعه تاریخ‌آنلاین دیدنی و جالب توجه‌اند. در این گفتگوها، با طراحی خوب کارگردان، مصاحبه‌شونده تا حد زیادی بدون روتوش حضور دارد و به مخاطب این فرصت داده می‌شود که با شخصیت حقیقی و افکار

اغلب این افراد زمانی که در ایران بوده‌اند خودشان احضار و زندان را تجربه کرده‌اند ولی حالا در غرب به واسطه فاصله جغرافیایی که برای آن‌ها امنیت‌زا هم بوده‌ است، دیگر آن خاطرات تلخ گذشته را زیاد مرور نمی‌کنند و به دفاع از آن گفتمان و نظامی می‌پردازند که خودشان را ناگزیر به مهاجرت کرده است. پیش‌گرفتن چنین رویه‌ای یک مزیت شخصی هم دارد و آن‌ها می‌توانند در جنگ‌های پوشالی مجازی خود را به عنوان جبهه‌ای در نظر بگیرند که طرفدار منافع ملی است و به سادگی دیگران را هم با صفاتی نظیر جنگ‌طلب و طرفدار تحریم و تجزیه‌طلب و صفاتی از این دست خطاب کنند. افراد گرفتار این سندرم در ابتدا…