محمدرضا نیکفر

هرگاه میان فعالان سیاسی چپ بحث در می‌گیرد − که کسانی هستند به درجاتی اهل گفت‌وگو، کسانی که توانایی و تجربه نوشتن دارند و فرهیختگی سیاسی‌شان تا آن حد هست که قانع کردن را برای سیاست‌ورزی لازم بدانند – فورا

این نوشته گزارشی است درباره نواندیشی و روشنفکری دینی، اینکه این جریان چگونه آغاز شد و اکنون چگونه به یک مرز رسیده است.[۱] در اصل می‌‌خواستم با بحثی درباره زیست فکری دوگانهٴ روشنفکری دینی − که اینک قسمت کوچکی از

این نوشته پاسخ مختصری است به سروش دباغ که از گفتار«روشنفکری دینی و مسئله شر» در مقاله‌ای با عنوان «نواندیشی دینی، متن مقدس و خشونت» انتقاد کرده است. سروش دباغ می‌گوید: «نیکفر در تقریر مدعیات خویش، مرتکب سه خطای مهم

سهیل محسن افنان، در بررسی کم‌نظیرش در باره‌ی تاریخ مفهوم‌های فلسفی در عربی و فارسی، این جمله را ازآلفرد نورث وایتهد[۱] نقل می‌کند: «فلسفه، زبان را دوباره طراحی می‌کند، به همان ترتیب که در یک علم طبیعی ابزار[های] از قبل