ابوالفضل مظلوم‌زاده

حسن روحانی در همان جلسه‌ی ستاد ملّی مبارزه با کرونا که مدعی شد از روز شنبه، دهم اسفندماه، همه‌چیز به حالت عادی بر می‌گردد، گفت:

هنگامی که ابوالقاسم شبابی، از شاعران پرآوازه‌ی تونس، شعر:«إذا الشعبُ یوماً أراد الحیاه، فلابد أن یستجیب القدر: هرگاه ملتی عزم زندگی کند، سرنوشت ناگزیر است

ناامیدی آشکار توماس هابز در کتاب لویاتان از طرح نظریاتش پیرامون شیوه‌ی حکومت‌کردن و شیوه‌ی اطاعت‌کردن این چنین نمودار می‌شود که «زحمات من به همان

از آخرین دیدار دانشجویان با آقای خامنه‌ای که آنرا «مژده‌ی بزرگ، یک بشارت بزرگ، یک امیدواری بزرگ» نامید، کمتر از یک ماه می‌گذرد و حال

جمهوری اسلامی در چنبره بحران‌های متناوبی است که در گرماگرم شروع و استمرار یک بحران، مسئله و بحرانی دیگر سر بر می‌آورد. «نارضائی فردی» به

قصه دور و دراز طرد نخبگان در ایران، مانند شبحی تاریخ این کشور را دوره کرده‌است. شاید اغراق‌آمیز نباشد اگر جمله «حسنک را به پای

می‌خواهد نلسون ماندلای ایران شود یا مثل یکی از قهرمانان ملی کشورهای مستعمره؛ اما بیشتر شبیه بچه پر شروشوری است که پدرش «زبانش مو در

آن‌چنان هم چیز عجیب و غریبی نبود. در ۱۵ اسفندماه، همایش بانوان شاغل شهرداری تهران با حضور محمدعلی نجفی و برخی دیگر از مسئولین و

انسانِ امروز ایرانی ناگزیر است فاصله میان آنچه هست تا آنچه را که می‌خواهد پل بزند. جادوی طلسمی ۴۰ ساله را بشکند و خود را