اسفند ۱۳۹۸

رئیس دانا هم رفت. داستانی است این مرگ های غیر منتظره و غم‌انگیز. این روزها پی هم خبر مرگ عزیزی می‌رسد. آخرین آن مرگ نامنتظر خانم عفت موسوی همسر دوست عزیز و ارجمندم دکتر محمد محمدی گرگانی. این هم خبر

رئیس عادت نداشت بی‌خداحافظی برود، از بند هم که آزاد شد با اینکه کدر بودیم، آمد و پرده اتاق را کنار زد و رسم جوانمردی را به جا آورد و خداحافظی کرد و یاد داد که دعوای زندان برای زندانه

با شیوع کروناویروس که به‌واسطه‌ی بی‌تدبیری، ناکارآمدی و بی‌لیاقتی نظام حاکم در حال ایجاد فاجعه در ایران است، هرروز خبر مرگ آشنایی را می‌شنویم. حال خبر فوت آقای فریبرز رئیس‌دانا را شنیدیم که بسیار متأثرکننده بود. وظیفه‌ی خویش دانستم که

  خلیج فارس در تاریخ خود شاهد بروز چالش ها و تنش های سیاسی مهمی بوده که به نوبه خود بر بسیاری از روابط بین الملل در حوزه های مختلف سیاسی اجتماعی و اقتصادی تاثیرگذار بوده است و این موضوع

گسترش ویروس کووید ۱۹ در فرانسه، مقامات ارشد این کشور را یکشنبه‌شب در کاخ ریاست جمهوری گردهم آورد. نتیجه‌ی این گردهم‌آیی گرچه به‌سود «نیمار» و هم‌تیمی‎هایش نشد، اما آن‌ها همچنان امیدوار مانده و تا ظهر دوشنبه به انتظار نشستند تا

«حرفهایم مثل یک تکه چمن روش بود / من به آنان گفتم / آفتابی لب درگاه شماست / که اگر در بگشایید به رفتار شما می تابد»[۱] سلام آقا فرید[۲]، خاطرات انبوهی من و تو را به گذشته های دور وصل کرده، روزگاری که

یکی از ویژگی‌های برخی ایرانیان که نزد بسیاری از ملل کمیاب و گاهی نایاب است، دروغ بی‌دلیل است. بخصوص اگر مدتی در میان ملل دیگر زندگی کرده باشید، درمی‌یابید که تقریبا احتمال اینکه کسی بدون حضور در صحنه جنایت، بدون