اعتراضات آبان‌ماه چرا سرکوب شد؟

علی کشتگر

پیروزی از آن ملتی ست که خاطره فرزندان فداکارش را فراموش نکند. در سالگرد اعتراضات بزرگ آبانماه ۹۸ که به فرمان خامنه ای به خون نشست، گرامیداشت خاطره جان باختگان راه آزادی و عدالت و برافراشتن پرچم دادخواهی علیه جنایتکاران وظیفه ای است که به جنبش ملی و میهنی علیه دیکتاتوری مذهبی گرما می بخشد!

اعلام ناگهانی گرانی بنزین آتشی به انبار باروت خشم و نارضایتی گسترده مردم ایران از فقر، غارت و بیدادگری بود. ملت کارد به استخوان رسیده، ملتی که بنا به آمار و ارقام رسمی اکثریت عظیمش (شش دهک) اسیر چنگال فقر بود یک‌شبه در اعتراضاتی خودجوش و فراگیر به خیابان‌ها ریخت. موج اعتراضات به سرعت همه شهرهای بزرگ و کوچک ایران را فراگرفت. رهبر و ایادی او که از گستردگی و شدت اعتراضات به وحشت مرگ و نابودی افتاده بودند، چاره کار را در سرکوب بیرحمانه و خونین مردم دیدند. خامنه ای با خطاب به سران سپاه که نظام در خطر است و برای نجات آن به هر اقدامی مجاز هستید فرمان کشتار عمومی صادر کرد. (۱)

حداکثر ظرفیت سرکوب به کار گرفته شد. پاسخ رژیم به مطالبات به حق مردم به تیربار و مسلسل حواله شد. تبلیغات دروغین صدا و سیمای بدنام جمهوری اسلامی اعتراضات اصیل مردم را به تحریکات خارجی و گروههایی که هیچ ربطی به این حرکت عظیم خودجوش نداشتند نسبت داد. صدها و بنا به روایاتی نزدیک به ۱۵۰۰ تن از مردم بی گناه بی پناه که اکثرا از تهیدستان بودند به خون در غلطیدند. بیش از ده هزار نفر از جوانان معترض روانه شکنجه گاهها شدند. خامنه ای حتی بیشرمانه معنای «مستضعف» را عوض کرد و این صفت را از تهیدستان پس گرفت و برای خود و ایادیش مصادره کرد. (۲) به این سان اعتراضات بزرگ ملت با جنایت بزرگ رژیم موقتا خاموش شد و شعله های آن زیر خاکسترهای سرکوب پنهان گشت.

آیا نظام چاره دیگری داشت؟

در نظام های دموکراتیک که حکومتگران به رای مردم می آیند و می روند هم مردم حکومتگران را از خود می دانند و هم حکومت خود را محصول رای و اراده مردم می داند. در این گونه نظام ها نارضایتی و اعتراضات مردم اگر فراگیر و ادامه دار شود معمولا با استعفای دولتمردان و برگزاری انتخابات زودرس پاسخ داده می شود و بحران خاتمه می یابد. در این گونه نظام ها رفتار حاکمان با مردم معمولا شبیه رفتار رییس خانواده با فرزندان است، پلیس و قانون در خدمت امنیت شهروندان اند و در نتیجه پاسخ اعتراض مرگ و خون ریزی نیست.
در دیکتاتوری ها اما از آنجا که حاکمان نه به رای و اراده مردم بلکه به سرنیزه و تفنگ تکیه دارند پاسخ اعتراض ارعاب و سرکوب است. و معمولا به مرور زمان همان گونه که این نظام ها در میان مردم خود کاملا منزوی تر و منفورتر می شوند، شکافشان با ملت عمیق تر و تکیه شان به سرکوب بیشتر و بیشتر می شود. دیکتاتوری مذهبی ایران، امروز به دلایلی که همه می دانیم یکی از منزوی ترین و منفورترین رژیم های دیکتاتوری جهان در میان مردم خویش است.
این رژیم وقتی در آبانماه ۹۸ با اعتراضات عظیم و فراگیر مردم مواجه شد چه پاسخی بجز سرکوب خونین می توانست در چنته داشته باشد؟
آیا نظامی تا خرخره غرق در فساد و بی کفایتی می توانست به مطالبات معیشتی مردم پاسخ مثبت دهد؟
آیا رهبر و سران نظام می توانستند در برابر فریاد مرگ بر دیکتاتور که از درودیوار ایران می بارید از قدرت کنار بروند و راه را برای انتخابات آزاد هموار کنند؟
آیا پل ویران نشده ای میان ملت و حکومتگران وجود می داشت که طریق آن مذاکره و مصالحه ای میان مرم و حکومتگران شکل گیرد و به راه حلی که هر دو طرف را راضی کند بیانجامد؟
آیا نظام اگر دست به سرکوب وحشیانه و سریع معترضان که صفوف‌شان لحظه به لحظه فشرده تر می شد نمی زد می توانست مطمئن باشد که در برابر آن حرکت تاب می آورد و ساقط نمی شود؟
و اگر پاسخ همه این پرسشها منفی است از دیکتاتوری مذهبی حاکم بر ایران که به قول خمینی حدود اختیار رهبرش همان حدود اختیارات خداوند است و سردمدارانش حفظ نظام را اوجب واجبات می دانند چه کار دیگری جز سرکوب خونین ملت ساخته بود؟
اگر صد بار دیگر هم اعتراضات همچون جنبش آبانماه ۹۸ در ایران سربلند کند پاسخی مگر سرکوب خونین از دیکتاتوری مذهبی نمی توان داشت. و اینک دیری است که هرگونه توهم به احتمال اصلاح نظام از بالا از اذهان مردم ایران زدوده شده و اکثریت مردم همان گونه که در انتخابات اسفند ۹۸ نشان دادند نه به انتخابات فرمایشی رژیم اعتمادی دارند و نه به فراخوان های اصلاح طلبانه. و حال که چنین است، بیائید به این پرسش اساسی پاسخ دهیم که آیا سرنوشت همه اعتراضات به حق مردم ایران شکست محتوم و خونین است؟ آیا راهی برای پیروزی مردم ایران بر سرکوبگران بی رحم و تا دندان مسلحی که اراده آنان ابدی کردن جمهوری اسلامی است وجود دارد؟ این پرسش حیاتی فقط یک پاسخ دارد: بله یک راه وجود دارد که به پیروزی ختم می شود و آن پایان دادن به تفرقه مرگبار مخالفان دیکتاتوری مذهبی و شکل گیری یک اجماع ملی میان آنان برای نجات ایران.
تجربه از مشروطه تا به امروز نیز پشتوانه این پاسخ است. هربار که چنین اجماعی پدید آمده مردم پیروز شده اند. دیکتاتوری ها و خودکامگان قدرتشان و بقایشان در تفرقه ما است.
_______________________
(۱) سخنرانی در درس خارج فقه/ ۲۶ آبان ۹۸
(۲) دیدار با بسیجیان/ ۶ آذر ۹۸

تلگرام
توییتر
فیس بوک
واتزاپ

5 پاسخ

  1. من بیانات رهبر رو در درس خارج فقه دی ماه نگاه کردم هرگز نگفته بود که نظام در خطر است هرکارمیخواهید بکنید. شما این گفته رو ازکجا اوردید

  2. چه خوب که نظرات مخالف نویسنده تا رفتن به آرشیو بازتاب داده نمی شوند. این کمک شایانی است به رشد فرهنگ جامعه و بالا رفتن سطح تحمل مخالف است. دست مریزاد.

  3. آقای کشتگر شما عامدانه یا غیر عامدانه از مسائل ریشه ای عبور می کنید.
    اولین سوال: گران کردن نرخ سوخت و یا حذف سوبسیدها ابتکار احمدی نژاد و حسن روحانی بوده اند یا دستور مشخص صندوق بین المللی پول؟
    سوال دوم: تعدیل (بخوان اخراج) کارگران کارخانه ها و سپس خصوصی سازی سرمایه های ملی مثل نیشکر هفت تپه یا ماشین سازی تبریز و … تنها بخاطر حضور افرادی خاص در راس کار صورت میگیرند یا در تطابق با برنامه ای جاری در سطح جهانی؟
    سوال سوم: آیا وضعیت اقتصادی ایران ما وضغیتی استثنایی است؟ یا اینکه مردم ایران هم مثل مردم یونان، پرتغال، برزیل، مصر، تونس، پاکستان و … قربانی سیاست های نئولیبرالیستی بوده و می باشند؟
    من میدانم که استبداد دینی غوز بالا غوز کشور ما شده و بدشانسی مضاعف مردم ما تلفیق نئولیبرایسم با استبداد فقاهتی شیعی است، اما این واقعیت نباید ما را از ریشه بدبختی های کنونی باز دارد.
    اگر مثل شما بی توجه به ریشه ها مقاله بنویسیم که نوشته باشیم، بر فرض سرنگونی نظام ولایت فقیه نظامی دیگر با شکل و شمایلی غیر از حکومت کنونی، همین سیاست های خانمان برانداز را دنبال خواهد کرد و وضع مردم جان به لب رسیده هیچ بهبودی نیافته و بدتر هم خواهد شد!
    سوال آخر: شما اینها را نمی دانید؟

  4. با سلام. نفرمودید اگر خدای نکرده نظام مقدس اسلامی برد، انوقت کی با امپریالیزیم مبارزه کند. رژیم‌های دمکراتیک مثل کوبا در این مبارزه تنها خواهند بود

    1. جناب سون، بجای متلک پرانی های دوزاری، در بحث شرکت فعال کنید و نویسنده و مخالفان و موافقان او را به چالش بگیرید.
      زیر هر مطلب یک متلک جانبدار امپریالیسم نوشتن، هنر نیست. اسم آن سرسپردگی است. حتی اگر فرد متلک پران خود بدان واقف نباشد.

دیدگاه‌ها بسته‌اند.

چهره‌ی مچاله‌شده از گریه و لابه‌ی بسیارِ او، بِرندی شده بود. بر بالای هر منبری که می‌رفت، در جمعِ هر جماعتی که می‌رفت؛ اشک‌اش دمِ مشکش بود. چشمِ جوانان مؤمن و انقلابی را خوب گرفته

ادامه »

سالها پیش که رهبر جمهوری اسلامی در بزنگاه انتخابات ریاست جمهوری ۹۶ جنجال سند آموزشی ۲۰۳۰ را به‌پا کرد در مطلبی با عنوان «اصولگرایان

ادامه »

توی یک عالم دیگری سیر می‌کرد. در عوالمی که به واقعیت راه نداشت. تک‌تک جمله‌هایی که بیان می‌کرد و سفارش‌هایی

ادامه »